Allerzielen

Vandaag, 2 november, herdenken we alle mensen die ons ontvallen zijn. Hoe ouder je wordt, ik ben nu 56, des te meer dierbaren raak je kwijt. Ik denk vooral aan mijn lieve papa en mama. Mijn vader verloren we al 21 jaar geleden aan de vreselijke ziekte Parkinson. Mijn moeder drie en half jaar geleden. Mijn zus en ik waren haar mantelzorgers. Een jaar lang zorgden we 24 uur per dag voor haar in haar eigen huis. Zij was helaas dement geworden. Drie dagen en nachten zorgde mijn zus voor haar (zij moest elke keer uit Amsterdam komen!) en ik was er vier dagen en nachten. Ik voel me er nog schuldig over, maar na een jaar kon ik niet meer en ging mijn moeder naar een verpleeghuis. Wat was ik naïef, ik dacht dat ze daar de verzorging van mijn moeder over zouden nemen en wij leuke uitstapjes met haar konden maken. Dat was gedeeltelijk ook zo, maar  zorg thuis en zorg in het verpleeghuis is een wereld van verschil. Elke zaterdag kwam mijn zus uit Amsterdam en gingen we met z’n viertjes, mijn dochter ook, op pad in mijn groene blikje. Altijd werd het uitstapje afgesloten met koffie en gebak. Helaas heeft het maar een half jaar geduurd toen overleed mijn moeder en kwam ik erachter dat een verpleeghuis niet meer is dan een sterfhuis. Ze kunnen namelijk van te voren al zeggen (raar vond ik dat toen) dat je ongeveer een half jaar op de wachtlijst moet staan voordat je in dit “bijna thuis tehuis” kunt komen. Bijna thuis?! Lariekoek! Er zijn slechts een heel paar verpleegkundigen die hun werk met hart en ziel doen. De rest van de verpleegkundigen zijn blij dat ze alle bewoners om zeven uur in bed hebben gestopt en een rustige avond hebben (echt om 19.00 uur is het er uitgestorven!) Overdag zitten de mensen in hun stoel te hangen voor de tv. Toen begreep ik pas dat dit echt het eindstation was... en inderdaad het volgende “slachtoffer” heeft minder dan een half jaar op zijn of haar plaatsje hoeven wachten... 

Lieve papa en mama bedankt voor alles!!! ❤️